در من ترانه های قشنگی نشسته اند
انگار از نشستن ِ بیهوده خسته اند
انگا ر سالهای زیادی ست بی جهت
امید خود به این دل ِ دیوانه بسته اند
ازشور و مستی ِ پدران ِ گذ شته مان
حالا به من رسیده و در من نشسته اند ...
من باز گیج می شوم از موج واژه ها
این بغضهای تازه که در من شکسته اند
من گیج گیج گیج ، تورا شعر می پرم
اما تمام پنــــجره ها ی تــو بستـــه اند
دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
داستان غم پنهانی من گوش کنید
قصه ی بی سر وسامانی من گوش کنید
گفت وگوی من وحیرانی من گوش کنید
شرح این اتش جان سوز نگفتن تا کی
سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی
روزگاری من ودل سا کن کویی بودیم
ساکن کوی بت عربده جویی بودیم
عقل ودین باخته دیوانه ی رویی بودیم
بسته ی سلسله ی سلسله مویی بودیم
کس در ان سلسله غیر از من ودل بند نبود
یک گرفتار از این جمله که هستند نبود
نرگس عمزه زنش این همه بیمار نداشت
سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت
این همه مشتری وگرمی بازار نداشت
یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت
اول ان کس که گرفتار شدش من بودم
باعث گرمی بازر شدش من بودم
عشق من شد سبب خوبی ورعنایی او
داد رسوایی من شهرت زیبایی او
بس که دادم همه جا شرح دل ارایی او
شهر پر گشت زغوغای تاماشای او
این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد
کی سر برگ من بی سر وسامان دارد
یکی را از وزرا را پسری کودن بود. پیش یکی از دانشمندان فرستاد تا مرین را تربیتی کن مگر که عاقل شود.
روزگاری تعلم کردش و موثر نبود.
پیش پدر کس فرستاد که این پسر عاقل نمی شود و مرا دیوانه کرد
چون بود اصل گوهری قابل تربیت را در او اثر باشد
هیچ صیقل نکو نداند کرد اهنی را که بد گهر باشد
سگ به دریای هفت گانه بشوی که چون تر شد پلید تر باشد
خر عیسی گر به مکه برندش چون بیامد هنوز خر باشد